Poezja służy autorce „zbudzonych wierszy” do nazywania i opisywania, do zatrzymywania czasu, wspominania, zapamiętywania i przypominania tego, co zatarte. W części otwierającej zbiór Stare fotografie w sentymentalny sposób podmiot opowiada, często też gorzko i z bólem, ale też z rozrzewnieniem, o matce, babce, ojcu, którzy już odeszli. Przypomina przedmioty zapamiętane z dzieciństwa, które przywieźli po drugiej wojnie dziadkowie i rodzice z Kresów i Grodna, przypomina ich sylwetki, słowa, czyny oraz przejmująco opisuje śmierć rodziców:

W ostatniej minucie

trzymałam cię za rękę

ty pytałaś – co teraz będzie

nie wiem

mamo

                                         (Twój świat)

O ojcu zaś, któremu poetka poświęciła kilka liryków, napisze, że „cały świat/  zamykał się w tobie” (Portret z pamięci) i „szukałam twoich śladów/  świadków młodości” (*** „gdy nie było…”). To z ojcem autorka powróci w jego rodzinne strony w poszukiwaniu śladów jego dzieciństwa, o czym traktuje liryk (*** „zabrałeś mnie…”) i jemu towarzyszyć będzie aż do odejścia.

W cyklu W drodze Rozwadowska-Bar opisuje swoje liczne podróże i przemyślenia z nimi związane. Odwiedza Włochy, Francję, Holandię, Grecję i Bośnię, opisując zabytki, muzea, obrazy europejskich mistrzów pędzla, ale też zwykłych ludzi, np. sprzedawców – sardynek na Capri, owoców w Bośni czy pielgrzymów w drodze na górę Križevac nieopodal Medziugoria. A sielankę peregrynacji przerywa radiowy komunikat o wybuchu wojny na Ukrainie, który zakłóca odpoczynek przy kawiarnianym stoliku i wprowadza wewnętrzny niepokój. Ale nie opisywanie samych ekskursji po Europie jest istotne, tylko życiowa filozofia poetki, dla której wojaże i wędrówki są istotnym sposobem na poznawanie świata, a tym, co w nich najbardziej urzeka, są… powroty. Dla autorki Obudzonych wierszy powroty właśnie stanowią ważny element licznych wypraw, by nie rzec sedno wyjazdów, bowiem po nich można znów cieszyć się rodzinnym miastem, domem i otoczeniem, na nowo można rozpamiętywać to, co się zobaczyło, przeżyło, doświadczyło. Stąd podmiot stwierdzi, że: „oczy znów błyszczą światłem/  napełniają pamięcią” (*** „kefalońskie koty…”).

Podróże i powroty, niemal jak u mitycznego Odysa, pozwalają poznawać i podziwiać świat, zachwycać się jego pięknem, przyrodą i architekturą metropolii, nurtują i zmuszają do głębszych przemyśleń i poszukiwań sensu ziemskiego trwania. A rodzinny dom, niczym Itaka, przynosi ukojenie i spokój, pozwala na odpoczynek i wytchnienie, na retrospekcję, na beztroskie zagłębienie się w rozmyślania i rozpamiętywanie minionego. Dlatego w wierszu bez tytułu (*** „idę do ciebie…”) podmiot wyzna:

idę do ciebie miasto tam gdzie mój dom

idę przez kartki książek ciągle ciepłe

oddechem poetów umarłych

i tych jeszcze żywych

którzy jak ja zagubieni błądzą pytają

i dziwią się że odpowiedź

to kolejny znak zapytania

róże pachną wszędzie tak samo

jak dotyk

sens życia człowieka

Podmiot liryczny w utworach żarskiej poetki szuka i poznaje piękno w drobnych rzeczach, w zapachu róż, pomarańczy, macierzanki, leszczyny lub w smaku zielonych liści herbaty czy śliwek, które przypominają okres dzieciństwa, do którego z nostalgią chętnie powraca.

Ostatnia część tomu Lubię powroty najwięcej uwagi poświęca właśnie owym idyllicznym powrotom do domu, do ukochanego miasta, znajomych skwerów i ulic. To w wierszach tego cyklu uwidacznia się najlepiej istota i cel poetyckich wędrówek. Poetka powie wprost: „to z ciekawości/  biegam po ulicach świata” i wyjawi: „w podróży lubię powroty albo podróżując szukam prawdy”, a słowa te brzmią niczym autorskie credo. To właśnie w utworze bez tytułu (*** „w podróży lubię powroty…”) podmiot rozwinie tę myśl:

w podróży lubię powroty

zakurzone myśli

w zmęczonych walizkach

do domu zwożę

Radość i otuchę przynoszą także małe rzeczy, wspomniane zapachy i smaki, ale też cisza i gwar, cień i światło, dotyk i muśnięcia, ciepło i pogodna aura pór roku, krajobrazy i spacery. Podmiot więc przechadza się ulicami i parkami swojego miasta, najchętniej jesienią i latem lub też rankiem i wieczorami. W wierszu bez tytułu (*** „krajobraz który noszę w sobie…”) podmiot wyzna:

próbuję złapać

mijane obrazy

zamknąć w pamięci

oswoić nieznane

w krajobrazie który noszę w sobie

jest też moje dzieciństwo […]

przypadkowe obrazy

ważne i nieważne historie

i czas zostawiony za sobą

Podmiot liryczny autorki poprzedniego zbiorku, Zapraszam do domu był przede wszystkim domatorem. W najnowszej książce jest podobnie, znów najlepiej czuje się we własnym ognisku rodzinnym, dlatego wypowie znamienne słowa:

a ja udomowiona

najbardziej mieszkam

w moim pokoju

między komputerem

a półką z książkami

W posłowiu do zbioru wierszy Grażyny Rozwadowskiej-Bar, zatytułowanym Długo ich szukałam, dr Mirosława Szott słusznie zauważyła, że „W świecie bohaterki odbywają się równolegle dwie wyprawy: jedna prowadzi do dalekich miejsc, druga – to jej wewnętrzna peregrynacja. […] Etap podróży i poszukiwań tego, co poza domem, przyniósł najistotniejsze odkrycie – że warto jest wrócić”. I tym właściwie sposobem powróciliśmy do punktu wyjścia – czyli odpowiedzi na pytanie, dlaczego tak długo trwał poetycki zastój autorki. Odpowiedź znajdujemy w jej ostatnim, zamykającym tom utworze (*** „obudziłam wiersze…”), gdy szczerze powie:

moje życie było niepełne

nie umiałam nazwać

radości ani smutku

nie rozumiałam łzy

ani kwiatów w wazonie

rozmowy prowadziłam

za pomocą ciszy

zapomniałam języka słów

przez ten czas

nic nie było

na swoim miejscu

jak dobrze że

obudziłam wiersze

To dzięki poezji można nazwać to, co było tylko przeczute i zrozumieć to, co było niejasne lub zgoła niepewne. Wiersze pozwalają przetrwać nawet najdłużej trwający marazm i zapełnić językową pustkę. Pomagają ocaleć i tak stało się w przypadku długoletniego zamilczenia Grażyny Rozwadowskiej-Bar.

Nie ma w zbiorze Obudziłam wiersze zawrotnej metaforyki, wydumanych konceptów poetyckich, zawiłej symboliki i abstraktów myślowych, nie ma też napuszonego słownictwa czy wirtuozerii językowej. Poetka nie sili się na takie chwyty, pisze prosto, od serca, tak jak czuje i myśli, bez ubierania słów w barwny i elegancki kostium poetycki. Jej wiersze skomponowane są w przyzwoitej formie warsztatowej i opisowej, stąd recepcja ich nie jest trudna, acz zdarzają się świetne, wręcz urocze perełki liryczne, np.: „najtrudniej zatrzymać człowieka/  tak szybko znika”; „wyjrzała nagość samotnych drzew/  porzuconych przez liście; kieliszek czerwonego wina/  nieśpiesznie kołysze myśli”; „o świcie czuć jak rośnie światło oraz twierdza uśpionego czasu”.

Najnowsze wiersze Grażyny Rozwadowskiej-Bar stanowią dojmującą z jednej i ujmującą z drugiej strony zwartą, logiczną poetykę emocji. Są to wiersze bardzo mądre, przemyślane i dojrzałe, poparte życiowym doświadczeniem i autentycznym przeżyciem. Wiersze bardzo osobiste, retrospektywne, często sentymentalne i nostalgiczne, a przy tym bardzo kobiece i ciepłe. „U żarskiej poetki kobiecość uwidacznia się na pewno poprzez bliską relację z tekstem, brak jakiegoś kamuflażu, zdystansowania – wyjaśnia w posłowiu wspomniana Mirosława Szott. – W końcu są to wiersze w dużym stopniu autobiograficzne”. I wiele w tych słowach prawdy, gdyż poezja przefiltrowana przez własne doznania jest do bólu szczera, nad wyraz realna, niewymuszona, żywa i naturalna, a przez to własna i oryginalna. Zbiór „przebudzonych wierszy” ozdabia i zarazem uzupełnia czarno-biała ikonografia żarskiego artysty plastyka i pedagoga Ryszarda Tomczaka, co sprawia, że edytorsko i artystycznie prezentuje się on bardzo przyzwoicie i intrygująco.

Robert Rudiak