Książka Magdaleny Gryski pt. Potencjał kontemplacyjny obrazu. Sfera mentalna, fizyczna i duchowa jest prezentacją wieloletniego dorobku twórczego jej autorki w kierunku tematu wiodącego wraz z autorskimi tekstami Niebieska melancholia, czyli cisza w obrazie oraz Nad brzegiem rzeki Pliszki. W pracy umieszczono teksty kuratorskie do wystaw i o twórczości Magdaleny Gryski następujących autorów: Żywii Leszkowicz-Baczyńskiej, Radosława Czarkowskiego, Joanny Imielskiej, Artura Pastuszka, Joanny Sokołowskiej. W monografii zaprezentowano cykle malarskie autorki z okresu 2012-2022: Wyobraź sobie…, Baseny, Cisza i spokój, Cichy umysł, Horyzonty, To czego nie widać, Kreska, Cytaty, Obiekty domowe, Dom, Dwieście nikomu niepotrzebnych przedmiotów, Obrazy mesmeryczne, które są połączeniem malarstwa, dźwięku i obiektu oraz obrazy: Biegnij, Oddech, Nowhere, Anywhere, Królowa.

Tematem monografii jest zwrócenie uwagi na kontemplacyjny aspekt sztuki, który odkrywamy poprzez zaznajamianie się z poszczególnymi pracami autorki i jej tekstami. Podkreślić warto nowatorskie podejście do sztuki i malarstwa, szczególnie w czasach ekspansji technologii, internetu oraz wzmożonego tempa życia.

Autorka monografii, pisząc we wstępie o „niebieskiej melancholii”, kojarzy błękit z emocjami i stanami umysłu, nadając tej barwie także wartości energetyczne. Błękit w historii kultury i w sztuce miał bogatą i swoistą symbolikę, która ulegała przemianom w czasie. Kolor ten w romantyzmie uzyskał znaczącą pozycję dzięki dziełu geologa, poety i powieściopisarza Friedricha von Hardenberga, piszącego pod nazwiskiem Novalis. Jego powieść Henrich von Oftendingen jest powieścią o błękicie. Podobnie Magdalena Gryska w prezentowanej monografii stworzyła własną, konsekwentnie prowadzoną przez lata opowieść o błękicie, opowieść głęboko zakorzenioną w tradycji sztuki i filozofii. Artystka odnosi się do błękitu jako symbolu przestrzeni rozumianej geometrycznie, ale przede wszystkim duchowo. Tak jak dla Goethego w jego przełomowej teorii barw Farbenlehre, kolor dla artystki jest rodzajem „prazjawiska”, czyli czegoś powiązanego z siłami kosmicznymi. Można powiedzieć, że podstawą poglądu na wszechświat i naturę jest dla Gryski pojęcie dualizmu, symetrii i polaryzacji. Polaryzacja ciemności i jasności widoczna w pracach artystki wyznacza bowiem bieg Natury, dni i nocy, determinuje rytm życia ludzkiego (cykle Cichy umysł, wystawa Naprawa duszy, obrazy: Oddech, Biegnij). Błękit stał się ulubionym kolorem W. Kandinskiego: „Błękit jest typowym kolorem niebios. Błękit w swoich najniższych głębiach rozwija element spokoju” – pisał o tym kolorze znakomity twórca w cenionej do dzisiaj O duchowości w sztuce. Książka Gryski oraz prezentowane w niej prace autorki korespondują niezawodnie z myślami tego wielkiego artysty. Warto zauważyć cykl autorki o tytule Wyobraź sobie, którego założeniem jest twórcza inspiracja i ponadczasowa komunikacja z dziełem innego mistrza. Autorka w tym przypadku podkreśla czytelną komunikację z twórczością Urszuli Broll, odnosząc swój własny malarski cykl do wybranego obrazu tej artystki. Nawiązanie swoistej komunikacji z innym artystą, poprzez sztukę, bez udziału osobowego komunikujących, komunikacji, gdzie zaangażowane są tylko obrazy oraz realizowane poprzez nie przekazy podświadomości subtelności, są nowatorskim sposobem kontaktu intelektualno-emocjonalnego w ramach synergii sztuki ze sztuką wyrażonym w tej monografii. W drugiej połowie XX wieku totalitarną „epokę błękitu” stworzył Yves Klein, artysta, który zamyka cały swój kolorystyczny świat malarski w jednym, wyszukanym tonie błękitu nazwanym International Klein Blue (IKB). Jego wielkoformatowe płótna pokryte IKB mają i przekazują nieskończoność przestrzeni wykreowanego przez artystę świata. Malarski cykl Gryski Baseny oraz wystawa Naprawa duszy to próby stworzenia przez autorkę zamknięcia i zapisania swojego własnego świata wyłącznie w tonach błękitu, które w tym przypadku nie tylko przekazują nieskończoność przestrzeni, ale przede wszystkim zachęcają do kontemplacji ciszy. Myślenie kolorem jest dla autorki wartością dominującą w postrzeganiu rzeczywistości.