Dawno, dawno temu w odległej… Nie. Wcale nie tak dawno temu i w żadnej odległej galaktyce, a na początku XXI wieku w Polsce wchodził w dorosłość Y. A dokładniej – całe pokolenie o tej nazwie. Literę Y w alfabecie angielskim czytamy jako [waɪ], co jest homofonem wyrazu „why” (znaczy: dlaczego). Generacja, której myśli i przeżycia wyłaniają się z tomiku Pierwsza cytrynówka (urodzonego w 1987, a więc należącego do niej) Karola Boska, ma wiele powodów, żeby zadawać pytania zaczynające się od „dlaczego?”. Będąc aktualnie bliżej tak zwanego wieku średniego, ma przed sobą jeszcze sporo chwil, ale także wiele już za sobą. Rodzi to tak refleksje, jak i sentymenty. Lub smętymęty, jak woli nazywać je podmiot liryczny w pierwszym wersie utworu (Pomiędzy grawitacją).

Zacznijmy jednak od początku. Granatowa okładka (projekt autorstwa Macieja Staszaka), na niej żółty napis „pierwsza cytrynówka”, ponad nim zielono-żółty plasterek ze spływającą kroplą soku wycięty w charakterystyczny kształt ozdoby szklanek z drinkami. Po lewej białymi literami zapisano imię i nazwisko autora. Te kontrasty przyciągają wzrok i dobrze komponują się ze znajdującymi się we wnętrzu publikacji treściami. Przywołują skojarzenia z okładką płyty lub ulotką reklamującą bar z czasów końca lat 90. i początku 2000. – zapraszają do świata doświadczeń i wspomnień.

Tomik ten podzielony jest na trzy części: Podobno to tylko słowa, Wiersze rymowane i Wiersze szczenięce. Wbrew pozorom, nie różnią się one aż tak tematycznie. Ich główną różnicę stanowi forma zapisu. Wyłaniający się z nich, a zdający się być wspólnym mianownikiem, podmiot liryczny od pierwszych wersów porusza się bezbłędnie w popkulturze, z którą chętnie wchodzi w dialog. Dzieje się tak choćby w wierszu Dzieci, w którym trudno nie dostrzec nawiązania do treści ogranego przez każde radio hitu Elektrycznych Gitar Dzieci wybiegły. Jest doskonale zorientowany w aktualnych tematach i problemach – żongluje nimi, bawiąc się słowami (jak w wersie z Syren: „Był o samej wodzie, wpadł w cug bezalkoholowy”). Ostro rozprawia się także ze światem idoli, choć niektórych z nich, jak Roberta Brylewskiego w utworze Postacie fikcyjne, oszczędza. W tym samym utworze rozlicza za to bezlitośnie z powierzchownych deklaracji, za którymi nie idą żadne czyny lub, jeśli idą, stoją w absurdalnej sprzeczności z wyznawaną ideologią. Ma to miejsce w wersach: „Nie wiem, co stało się z ludźmi/ Widzę punka i anarchistę gotowego strzelać/ Świadomą społecznie homofobkę i rasistkę”. W wielu momentach stawia trafną i smutną diagnozę współczesnego świata, wskazując na kiepską kondycję próbującego odnaleźć się w nim człowieka. Najmocniej zdaje się to być słyszalne w ostatnich wersach dystopijnych Smutnych miasteczek: „Ludzie nie widzą cię, ale zauważają./ Nie zauważają, a myślą, że widzą./ Dzień dobry mówią jak »żegnaj«”, ale także w Relacjach, które „Grają pierwsze skrzypce, choć nie są mocną stroną/ Schematyzują się […]/ Kumpel powiedział kiedyś, że jesteśmy jak w Oz:/ bez rozumu, bez serca, odwagi/ A w rzeczywistości to nasze główne cechy”.