Cała załoga zapadła na chorobę pustelnika kosmicznego. Ogromna prędkość statku była odczuwalna przez ciało, jednak umysł widział tylko z rzadka mijane odległe punkty. Czasem dwa, czasem jeden w miesiącu. Tutaj już dawno powinien być koniec przestrzeni, koniec naszego świata, przekroczyliśmy go. Natłok tłukących się pięściami myśli otacza JA tak szczelnie, że towarzysz podróży przestaje istnieć. Nie znaczy nic więcej niż płytki w kajucie czy tubka na żywność.