Magdalena Kalinowska

teoria względności

czas po zbliżeniu do ciała
o masie ciężkiej zwalnia
myśli o herbacie pełnej
uważnej obecności

osoby którą kocha
czas o stałej prędkości
a przyspiesza jak
zamknięcie powiek

o sekundę za długo
gdy chwila przemija
im szybciej przebiega
przestrzeń tym wolniej

w przestrzeni

i dostrzega piękno
niezrozumienia, ufa, ufa

czuje pokorę wobec
niezrozumiałych praw
fizyki: im więcej
wie, tym mniej

rozumie

myśli, teraz już
zejdę głębiej, aż na dno
oceanu, mówią

tam nie ma życia

ona
to sprawdzi.

o spektaklu w teatrze

siedzi z kolegą w teatrze
patrzą, jak mówią
do młodzieży
możesz,

możesz być jaki chcesz
możesz kochać kogo chcesz

czuje, jak ściska ją w gardle
niewidzialna dłoń zmniejsza
światło przełyku

do nich tak nie mówiono
pamięta swego
przyjaciela

śledzi dziś [jego] profil
otóż znany/a jest, ile
słów określa

płeć

otóż płeć należy mieć
nie można przecież być
po prostu człowiekiem

myśli o szatniach dla chłopców
miejsc, do których nie zaglądają dorośli
szanujący prywatność młodzieży
tak jest przecież właściwie

myśli o historiach
opowiadanych przy kawie
dwadzieścia lat później i szeptem

i znów się boi
ściska ją w gardle
wewnętrznie płacze

Magdalena Kalinowska

studium z natury

lila mówi ach wiosna, goci wylegli na łąki
wiosenne wieczory
rzeczywiście są teraz tak ciepłe
że chciałoby się siedzieć nad rzeką
wśród bzu gdy powietrze ciężkie

i idzie burza choć niebo niebieskie
a chmury pęcznieją jak tulipany w marcu
trochę to rodzi posmak grozy
jak młodzi na żywo zielonej łące

cali w czerni
ostrzy i bladzi jak śmierć

powrót z konferencji

wracam
wcale nie było tak źle
pewnie pojadę
jeszcze raz

myślałam sobie
jestem może za głupia
zabawna rzecz wystarczy milczeć
by wyglądać na intelektualistkę

wszystko to są pozory
ale już mogę stać
i nie mówić
patrzeć w oczy

by dostrzec
człowieka naprzeciwko

Magdalena Kalinowska

retro

piszę z panią listy
one układają się
w wiersze, same
wybieram czułość
chociaż się boję

pani mnie widzi naprawdę
stanie w prawdzie niełatwe
choć już się zgadzam:
dobrze, dobrze

pokazać podbrzusze
zaufać
że mnie dotknie
chociaż nie dotknie

pogadanki

możemy iść na herbatę
myślę
jak odnieść się zwięźle
jestem prosta, trzymam postawę

a jednak się zachwycam
z dużą pewnością

stać w prawdzie i się nie bać
albo bać się i robić
odsłonić coś
lecz nie widzieć

pod zasłoną rumianą
jak jabłko we wrześniu
trzcina wątła na wietrze
giętka jak smyczek

w oddali szumi woda
już prawie ją słyszę

z innego kraju

chciałabym aby słowa miały dłonie
mogłabym wtedy czuć ciałem
to co piszę i może
nie bałabym się tak bardzo

uwierzyłabym że w moim języku
też tak można, że można
być ukochanym, objętym
jednym tylko słowem

jak kocem
w mroźną zimową noc
kiedy ogień rozpala się
i bierwiona zmieniają kolor