Edyta Plucińska

Pierwszy był ogień

Ojciec i morderca
palący żarem
rozpraszający blaskiem
świetlisty i karcący

Złoty kruszec
wydobyty z głębin
symbol bycia i niebycia
ciepły płomień nadziei

Bujał jak wiatr
rozdmuchując i szalejąc
w dwóch siłach
nieodgadnionej egzystencji

Twórca i sprawca
jedności i dualizmu
mocy i delikatności
miłości i krzyku

28 marca 2024

Drugie było źródło

Strumień w bijącym sercu natury
esencja z korzeni
przynależna do światła i cienia
spleciona w jedności i różnorodności

Czysta łza skrapiająca liście
istota ożywienia
fundament ziemi i gwiazda nieba
powiew wiatru i ciepły dotyk promieni

Przemijający w swej ciągłości cykl
zanurzony w istnieniu
siłą i delikatnością miłości
rytmicznie pulsująca tchnieniem

Energia życia

30 marca 2024

Trzeci byli oni

Bezradni w ogniu co serce rozpala
w naturze żywiołów znalezieni z krzykiem
Żeńskość i męskość, bieguny wszechświata
więzami spleceni jak sekretnym wnykiem

Władcy pozorni duszy schwytanej
wśród spadkobierców rodzeni z rozsądku
Ciało i umysł królestwem nazwane
w chaosie i w biegu bez wiedzy początku

Prawo nad prawem jak wierni stróże ziemi
pod płaszczem zimnym ich serca wulkanem
Uwolnieni trwają przemijania dniami
wędrują jak duchy z szaleństwa kajdanem

31 marca 2024

Czwarta była synchroniczność

Błysk w oku, gdy głęboko toniesz
w pustce między słowami,
chwieje jak pijanym w kałuży smutku
nie wiedząc co przyczyną co skutkiem

bywa

Życia machinę, co tnie i gniecie
w kamieniu ostrzem losu,
czujesz pod stopami stalą rozżarzoną
w codziennym tańca marazmie
póki

Zdarzeń doświadczając, jak krzyku ulic
i ciężkich ciosów młotkiem,
nie uporządkujesz drżenia w sobie
wiążąc chaos z uważnością i współodczuwania
rytmem

Edyta Plucińska

z perspektywy drugiej strony mocy

a teraz cicho
mówisz i zakładasz na mnie
swoje długie nogi

nocnym wjeżdżamy do tunelu
z którego prawie kapie
dziwne jest to że wilgoć nie wysycha
ale jest jej coraz więcej

chociaż pędzimy z zawrotną prędkością
i wydawałoby się że niemożliwe jest nawet
wyczucie smaku
dotykam delikatnych ścianek
tunel żyje

ktoś kto nie lubi patrzeć
pewnie teraz zamyka oczy
ja przyglądam mu się jeszcze bardziej

dławisz w sobie krzyk a przecież
zapłaciliśmy za pierwszą klasę

 ***

zakorzeń się w sobie
jak drzewo
w matce

ziemi co daje życie
żyznej co wymaga szacunku

zdolnej dać wszystko
i wszystko zabrać
darem być

lub klęską gdy przemocą
jesteś

sam dla siebie

mały i duży chłopiec

spał ze mną od czasu gdy wyszła z domu
tulony po raz pierwszy moczył się jak dziecko
zastraszane opowieściami o boskiej karze

słyszałam jego przyspieszony oddech
kiedy uśmiercał serdeczny palec
gdzieś pod moją ciepłą skórą

posłusznie kucałam pieszcząc próżność
czas uwierał jak kieszeń pełna nasion
potęgował mój strach
że nie wydam obfitego plonu

coraz częściej wiało od ludzi
a rozum bił się z głosem serca

cicho wyliczałam dni płodne

najlepszy przyjaciel poeta

bardziej pusto było kiedyś
tylko po śmierci psa

w ustach mam wciąż piasek
zgrzyta co drugi ząb
co trzeci rozgryza powód

koty nie czują zagrożenia
ostrząc pazury w szlachetnym drewnie

dopieszczone ucho
wciąż zdradza przywiązanie